Shoppie, shoppie en nog eens shoppie!

Jaaaaaaaa sinds lang eindelijk weer eens bij De Drie Gezusters gezeten, maar Eindhoven heeft toch nog echt niet de kwaliteit die Tilburg/Breda wel hebben..... maar goed, ondanks dat mijn vertrouwde Vanille koffie sterk was en ik 'm voor de helft heb laten staan, voelde ik me toch wel thuis in 'onze' eigen vertrouwde sofa.

================================================

Ennnnnnnnnn afgelopen Dinsdag was het weer mama en Christel dag. Een dag die heilig aan het worden is, en waar ik meestal alles voor cancel. Ik had alleen niet verwacht afgelopen dinsdag ook te gaan, aangezien mijn mams het wilde gaan beperken tot om de twee weken wegens financieel tijdgebrek haha. Maar wanneer ik om half twaalf wakker schoot had ik toch echt al een berichtje of ik om 10 voor 1 al mee de bus kon pakken. Om kwart over twaalf was ik nog aan het vernevelen maar om kwart voor 1 stond ik toch echt al bij de bus! En daar stond tot mijn verrassing mijn oma ook! Eigenlijk zouden mam en ik bij de eerstvolgende cappucino een onderonsje gaan hebben over mijn belevenissen zaterdag in Amsterdam, maar goed datb moest nu even op zich wachten, wat wel als eerste in me opschoot maar al meteen bij het gezicht van oma die daar stond wist ik dat ons een leuke dag te wachten stond. Als vanouds, lekker ouderwets met z'n drietjes naar Helmond. Zoals we zo vaak deden wanneer ik nog kind was. En we hebben gelachen. O, o,o. Oma die op het knopje wilde drukken, oma viel bijna languit over de banken heen, had heel de bus aan het lachen, maar knopje deed het niet, en duwde toen een paar meter voor de halte drukte op een ander knopje, waardoor de bus in 1 keer op z'n rem moest en alle mensen voorover over de stoel heenvielen..... tsja, gordels zouden op zo'n moment wel handig zijn in een bus. Ik had in ieder geval al lang niet meer zo gelachen! We waren overigens alledrie geslaagd. Mam met een mooi bakpak, en oma met een mooi shirtje en nou ja wat ik weer allemaal had is niet zo belangrijk whihi. Ik weet wel 1 ding, met die twee in een pashokje word het heeeeeel erg heet!!!!!!!!!!!!

Ook zei mijn oma iets wat me is bijgebleven. Dit zei ze tegen mijn moeder en dit pikte ik op, en ik gaf haar zo gelijk daarin. "Jullie Chris kan echt genieten als ze aan het winkelen is he,,. Ja inderdaad. En niet dat het gaat om het kopen, ik vind het gewoon heerlijk die winkeltjes afstruinen en ondertussen lekker wat drinken en een hapje eten. Het gaat mij nooit vervelen. En ik waardeer het nu nog meer, omdat het zolang niet is gegaan en ik geniet van wanneer het wel gaat. Omdat het gaat. Het is een hobby, maar nog zoveel meer!

Misses Evil Redhead

Nou lieve schat, ik weet niet of je het daarboven allemaal kan volgen, maar ik denk dat ook jij nu met het bloed onder je nagels zit en met het rood op je kaken. She did it. En wat een naaaaaistreek. En why? Alsof ze ergens in een hoekje haar kans heeft zitten afwachten om toe te slaan. Alsof ze al die tijd haar klauwen heeft ingehouden en ze nu uitslaat. Nu heeft ze de laatste maanden ook niets gehad. Ik bedoel, vrij weinig, want waar ben ik geweest wat clubs betrefd, en al helemaal niet in Londen. Maar weet je, het was een leuke avond. Ik was trots op ons, want we hebben zo genoten. Alsof het ons allemaal even niks kon schelen. We hebben zo'n lol gehad, we hebben de tafels gebruikt als dansvloer en hij zijn bierfles als microfoon, ge-wel-dig gewoon. Maar het was niet wat meteen heel de wereld moest weten. Het was niet dat we niet hadden verwacht dat er foto's zouden worden gemaakt, maar kom op, ook JIJ weet hoe we het altijd daar hadden, en de ruimte op privacy, gewoon lekker onszelf zijn en schijt aan anderen. Alles vergeten als alleen elkaar en het plezier. Ik was zo nerveus, echt heel nerveus. Niet dat ik me er niet op had gehoopt dat het eindelijk zo zou gaan komen, maar 'n beetje vreemd vond ik het wel. En zoals je je altijd op zo'n eerste date voelt. Zit dit goed, doe ik dat goed, zit dit er wel oke uit. Kijk, en dat heb ik nou nooit bij 'm gehad. Ik weet gewoon dat het altijd wel goed zit voor 'm, dat ik me nooit druk hoef te maken of ik er wel goed uitzie, maar deze keer was het anders. Ik zal nooit die laatste keer vergeten, dat ik binnenkwam en jij daar zat en je omdraaide, het was zo anders als de laatste keer dat ik je had gezien. Ook toen voelde ik me even heel klein, precies zo als de laatste keer met 'm. En ik wist eigenlijk niet zo goed waarom, maar het voelde in 1 keer anders. En toen was zij er ook. Zij was er zo vaak. Ze was er al vanaf het moment dat jij in NY met haar meeging. De kelder in. Vanaf toen was ze, ik weet niet, op je gebrand denk ik. Ze heeft het nooit zo laten merken, maar ik had wel door dat ze je interessanter vond dan dat ze de mensen liet geloven. Of het was om de stuff, dat kan ook. In je uppie is ook zo in je uppie. En het moest natuurlijk wel een beetje blijven lijken alsof het niet om een verslaving maar nog steeds om gezelligheid ging. Zij heeft me nooit gemogen. Nooit. Terwijl Missed Blond Rich Girl telkens overvriendelijk haar handje wuifde terwijl haar hondje bijna haar champagne op dronk, stond Misses Evil Redhead (of blond, dat was elke keer anders) wanhopig en bijna tot bloedens toe aan haar nagels te bijten wachtend tot ik weg zou gaan. Ze vond waarschijnlijk dat ik voortaan uets teveel van je tijd opslokte. En jij vond dit allang goed. Waarom ook niet, het was keigezellig gewoon. En dit vonden we allemaal. Maar terwijl iedereen volop lachte en de drank vloeide baarde ik me toch wel ietwat zorgen op de manier waarop zij uit haar ogen keek, of liever hoe ze mij in mijn ogen keek. Welliswaar vanaf een afstandje, maar het was de duivel herself. En vanaf dat moment, vanaf het moment dat jij eigenlijk onbewust en bewust niks meer met haar te maken had, keerde het tij. En wat denk je van die laatste keer, wanneer ze daar stond, hoopte op misschien toch nog een shotje wanneer ik het gebouw zou verlaten en naar huis zou gaan, maar jij voor de eerste keer NIET bleef. Vanaf dat moment zal ze zich hebben voorgenomen wraak te willen nemen. Want ik vind het raar, ik bedoel, alles doet zo zijn ronde, en al helemaal bij jullie, en het gonsde al van de geruchten dus mensen moet het al hebben geweten. Of in ieder geval dan weten ze het nu. Ik heb in ieder geval al even wat tranen gelaten. Omdat het nou altijd zo loopt als wij eindelijk mans genoeg zijn en durven en het ook proberen, omdat een absoluut meer dan leuke tijd niet zo'n staartje hoeft te krijgen, omdat ik niet kan begrijpen dat iemand zo'n kutwijf kan zijn, maar vooral omdat ik het moeilijk vind dat iedereen er met z'n neus op word gedrukt zo, en met name diegene die ik het gewoon het liefste zelf had willen vertellen. En zo zie je maar weer kanjer, ik ben nog steeds, nog lang niet van je af, waar je ook bent, en dat is dan maar de ironie die ik erin zie. Love ya!

Stop de tijd

Stop de tijd. Ik wil niet dat vanavond, straks weer morgen word.
Dat dit moment ooit tot een ver verleden wordt.
Ik wil het nooit meer kwijt.
Stop de tijd.
Het leven bracht ons samen, op dit punt vannacht.
Ik heb ervan gedroomd maar ik had nooit verwacht.
Dat elke stap en elk besluit,
dat ik tot nu toe nam, mij leiden zou naar hier.

Met jou.
Vanavond.
Lijken alle sterren op de juiste plaats te staan.
Zo dicht bij jou,tot de zon komt.
Ik wil dit nooit meer kwijt.
Stop de tijd vannacht.

Kijk me aan.
Zorg dat dit moment nooit meer verdwijnen kan.
Dat met elke geur of blik, het weer verschijnen kan.
Hoe je nu ruikt en hoe je lacht.
En hoe ik me nu voel.
Prent het in m'n hoofd
en druk het op mijn hart.

Soms zou je willen dat je de tijd kon stopzetten. Zou je willen dat die duizend vlinders niet stoppen met vliegen. Dat je je altijd zo zou kunnen voelen als op een bepaald moment. Onverwachts. Als een kind. Onbezorgd, vrij, en niet denkend aan wat zich daarbuiten allemaal bevind. De zon die opkomt, als een kleine straal door de gordijnen heen, een moment waar je samen zo van kunt genieten maar ook een moment wat je na zo'n nacht eigenlijk nog liever niet ziet gebeuren. Je kijkt niet op de klok, geen minuut. En al voelt het niet zo, liggend bij elkaar, in elkaar's armen, telkens kort slapend om maar niets van elkaar te hoeven missen, de tijd vliegt toch voorbij. En sneller dan we willen. Sneller dan de tijd eigenlijk gaat. Waarom, waarom duurt de tijd alleen lang wanneer hij niet lang moet duren. Ik wil dat dit moment, dat deze tijd oneindig duurt. Ik wil erin blijven. Zo mooi.

Blessed with love and friendships

Ik heb zin, ik heb zoooooooo'n zin dat ik ondanks vele compromissen voor mezelf, alweer die grens over zal gaan, en me niet houd aan de beloftes die ik heb gedaan. En ik baal best wel van mezelf, maar als je iets moet, dan moet je, en ik bedoel.... ik houd het netjes hoor, echt, anders zou ik wel voor wat anders gaan, maar eigenlijk kan dit gewoon niet, maar toch ga ik het doen. En wat dat het is, dat is aan jullie om te bedenken. In ieder geval iets waar ik dus ongelooflijke zin in heb!

Ik zat me vandaag te bedenken dat ik zo'n ongelooflijke leuke week achter de rug heb. En hoe intens ik heb genoten. Hoe blij ik mag zijn met al die mensen die ik deze week heb gezien en die het zo leuk hebben weten te maken met en voor mij, en I feel blessed, really. Want wat heb ik gelachen, tot een natte broek toe. En wat heb ik me gehoord gevoeld. En wat heb ik me beseft hoe ik het heb gemist, al die maanden wanneer ik me zo van deze mensen afsloot, en hoe fijn het is om 'terug te zijn'. Een heuuuuule dag gewoon met mijn liefste, beste, allergrootste hartsvriendinnetje en zusje Gaab, Maandag op het gala met diegene die elkaar te weinig zien en genoeg beloftes om dit toch maar eens te veranderen en nu alweer 2 geplande reunies, de uurtjes alleen, finally (!!!!) met Tien, en de fijne gesprekken die omhoog kwamen en die allang niet meer zo gevoerd hadden kunnen worden, vorige week zaterdag wanneer bleek dat mijn jongens toch echt wel weer teamwork hadden bewezen, en wanneer ik en mijn homies ouderwets die lekkere groepsknuffel aan elkaar gaven zoals altijdwanneer 'god op ons neerkijkt'. Geert die zoveel praat dat het niet alleen duizelt maar ook de tranen in mijn ogen schieten, gewoon omdat ik daar zo van kan genieten, omdat ik dat weer durf. En dan een aanvaring die nu meer op een slapstick lijkt dan 'n goede X- Movie! Ik voel me blij, heel erg blij. Blij met mijn vrienden, met mijn familie, (mijn mama en mijn zusje die ook zeeeer bijdragen aan deze leuke momenten), met mijn mannen die het leven naast erg leuk ook erg gecompliceerd maken maar het zo ook wel weer spannend maken. Leuk spannend!

Ik ben best trots op mezelf, ondanks al mijn gekwakkel weet ik er echt wel iets van te maken, ik ben trots op mezelf dat ik dat weer probeer, yes!

==================================================

Oooo wat was ik vandaag ziek!!!!!!!!!!!!! Echt niet normaal. Ik zat op de vloer van de wc, een heeeeleeeee tijd, en ik voelde me zoals een crackjunkie, zich ook moet voelen. Het snot kwam uit mijn neus, onstopbaar, de tranen over mijn wangen, zeiknat van het zweet en met mijn broek op mijn knieen moet ik een waar portret zijn geweest! En dat allemaal door een bord soep die wel heeeeel letterlijk de naam: 1 grote soep, op zich nam. Check de foto ----->

Hier vond ik het overigens nog grappig....

Toen ik me nog geen crackhoer voelde =D

Dress to impress!

Nieuw jurkje, nieuw kleurtje, en dat allemaal voor afgelopen Maandag 8 Juni, het MAG 2009!!!!!!!!!!!!!!!!! Een avond/nacht om niet te vergeten. Met de liefste mensen om mij heen, en mijn aanwezige besef om het alweer mee te mogen maken. Dank voor jullie allemaal!

Beautiful.....

Keuze(s)

(Sommige namen zijn Fictief)

Gisteren is me tot mijn grote verbazing iets overkomen. Ik had een aantal afspraken staan bij mijn desbetreffende ziekenhuis. Maar nadat er nog steeds geen reactie plaats had gevonden op mijn laatste roep voor hulp zo'n 3 en een halve week geleden, had ik eigenlijk niet zo de behoefte om me een hele morgen vast te zetten daar waar ik zo met een knoop in mijn maag van zit alleen al als ik eraan denk. Dus zei ik mijn afspraken af. Wel nu... gistermiddag, met mama ons wekelijkse shop/cappucino en sauzijzedagje, kreeg ik een telefoontje, onbekend en even later werd ook mijn voicemail ingesproken. Ik had al zo'n vaag gevoel. En inderdaad, het was Dr Kreijt. Dat ze zag dat ik niet op mijn afspraak was en dat ze zich zorgen maakte met wat er dan aan de hand was en hoe het eigenlijk met mij ging. Na het luisteren van deze voicemail liet ik 'n steek van sarcasme vallen en lachte hierbij. Wanneer ik 3 uur later bij thuiskomst een telefoontje van mijn moeder kreeg met de mededeling dat diezelfde dokter ook al naar mijn ouderlijk huis had gebeld, maakte mijn ontzetting nog meer plaats voor sarcasme. Haar directe reden was namelijk: 'Een kou/griep bij Cf'ers is niet zoals bij gezonde mensen. We moeten extra alert zijn, en daarom heb ik graag dat ze vandaag nog langs komt,,. Niet veel later wilde ze de huisarts in gaan schakelen om meteen langs te komen bij mij thuis. Mijn broek zakte hier zo flink vanaf, dat ik uiteindelijk kwaad heb opgehangen van mijn moeder, en mijn tranen de vrije loop liet. Wat dacht ze wel niet nu ineens????? Na al die hulpkreten, na wekenlang die spanning in mijn lijf omdat ik nauwelijks lucht had, omdat mijn long zo'n pijn deed, dat ik bang was en het niet vertrouwde, na eigen dokter te zijn gaan spelen. Na die flinke kou drie weken geleden die te lang duurde en waar ik zo ziek van ben geweest.... DAAR reageerde ze niet op. Met opmerkingen als, he wat vervelend nou, en mail me als het erger word dan wil ik je spreken, en dat vervolgens elke dag te doen om vervolgens niet meer de energie te hebben om ook nog maar een keer te bellen omdat ze je gewoon laat zonder iets. Ik ben zo gekwetst, zo ontzettend, en het allerergste is gewoonweg dat ik weet dat ik waarschijnlijk toch die kant op moet, omdat ik over twee weken op vakantie ga en het gewoonweg niet goed gaat. En ik kan verder nergens terecht. Niet in Utrecht, waar de Second Opinion ook veel te lang duurt naar mijn gevoel, en het mag juist helemaal niet meer zo lang duren, ik heb niet meer alle tijd, ik wacht al zolang. En het is nou eenmaal zo, ik heb Cf het gaat niet oke, maar ik tob en ik tob door en niemand als ikzelf die mij helpt. Nog steeds zijn we aan het afwachten en afwachten en afwachten en we hebben verder helemaal niemand die zoveel proffesionaliteit heeft in datgene wat ik heb, waar ik nu terecht kan, of terecht wil. Op dit moment weet ik het dan ook echt niet meer, en ik voel me zo machteloos. En met de dag bestijgt er meer schrik op eventuele escalaties. Ik overdenk nu al mijn opties, en dit zijn er gewoon te weinig.

Dus als ik voor mijn gezondheid wil kiezen, moet ik waarschijnlijk toch voor datgene gaan waar ik eigenlijk niet voor wil kiezen. Maar wel moet, voordat er zodadelijk niets meer te kiezen valt.

Negeerisme, althans zoiets dan.

Waarom hebben sommige mensen zo'n bord voor z'n kop??????? Kijk, je kan doen alsof je iemand negeert, maar dan uiteindelijk wanneer diegene niet persoonlijk bereikbaar is, je toch maar in 1 keer niet meer negeren! Is dat nieuwsgierigheid, toch interesse, of is het ondertussen toch eigenlijk gewoon dat je wel word gemogen maar ze daar niet voor uit durven te komen.

Kijk, en dat vind ik dus het lafste van het lafste, en dus steek ik diezelfde steek onder water en ben ik het deze keer die negeert.

Amen.

Nu op weg naar een Cappucino en een hopelijk overheeeerlijk sauzijzebroodje met de wekelijkse shopdag met mam!!!!!

-X-

My Valentine Room

Wat doe je als je je verveelt????????? Je gaat naar Spelletjes.nl, zoekt de girls games op en je maakt je eigen Valentijnkamer. Oftewel, je richt je kamer zo in voor vriendje. Nah, is dat nou niet leuk!!!!!??????

Let vooral op de details... =D

Camera!

(Nog) Blij met mijn nieuwe Camera!!!!!!

@ Eindhoven.

Energy Never Dies

Sjeeeeetje zeg...... vandaag is toch wel een speciale dag voor mij. Ik weet nog 4 jaar geleden, in Mei was precies zo'n dag. En al die jaren hebben we zo hard gewerkt, zo hard ons best gedaan, en door persoonlijke redenen, het steeds maar weer moeten uitstellen, en uitstellen, maar door zoveel wederzijds begrip, staan we er nu toch maar weer. Met iets nieuws. Iets compleet anders. Ik hoop de inbreng die ik zo met volle overtuiging erin heb weten te brengen ook mag kunnen laten horen, samen met hen, als vanouds, rocking en al!

'Thanks Brotha's and sista, for the support, for some long nights, for some looooong waiting, but for some really good shit! Love u!!!!!!!!!!!!!,
-----------------------------------------------------------------------------------------

Ik ben weer even uit de running geweest, en eigenlijk ook nog niet helemaal terug. Na een flinke kou gepakt te hebben, en goed ja ik weet ook wel wie krijgt die niet ooit ook al ben je gezond, op mijn toch al zo zwakke weerstand, ben ik flink even gevloerd geweest. En om de dag wisselt het eigenlijk. Soms gaat het, niet goed maar het kan ermee door, maar dan de volgende dag lopen alweer die rillingen over mijn lijf, kan ik niet praten van de pijn in mijn keel en lijkt het alsof een circusartiest duizend vlammen in mijn longen blaast. En dan die morgen's.... pffffff, iedere morgen word ik nat en lef wakker, heb ik het ijskoud, kriebelt mijn keel als een gek, en het slijm in mijn longen valt niet bij te houden, om de 5 seconde komt er wel weer een kwakje uit. Een kwakje? Een kwak. En als dat nou zo makkelijk zou zijn, nee dus, want het is zo taai dat het er nauwelijks uitkomt en ik zo over mijn nek ga omdat het zo vies is. Sorry voor de o zo duidelijke beschrijving, maar ach de morgen is voorbij, dus het ontbijt hebben we al gehad!

Maar waar ga ik nu met deze klachten naartoe? Kijk de huisarts is geen optie, die weet te weinig af van mijn ziektebeeld nu, dat ie me toch doorstuurd naar mijn huidige arts. En dat vind ik dan persoonlijk weer geen optie, want daar krijg ik geen gehoor. En ik moet er al helemaal niet aandenken om met mijn kwade kop voor diegene daar te gaan zitten en aan te horen dat ze eigenlijk nu niet veel kunnen doen. Ik bedoel, ik trek al anderhalve maand aan de bel, ik heb al talloze mailtjes gestuurd, al anderhalve maand lang, maar geen 1 keer is de telefoon bij me gegaan, of ben ik uitgenodigd voor een afspraak, omdat het misschien toch wel eens slim is om even te kijken.... Nee, ze doen het zo maar. Das lekker makkelijk. En wanneer het zodadelijk vanzelf (weer) een keer escaleert dan zien ze wel weer. Ik ben boos, teleurgesteld, en de tranen schieten vaak genoeg in mijn ogen, maar toch moet ik verder. En zo heb ik zelf al mijn medicijnen verhoogd, ben ik begonnen aan een prednisonkuur, en probeer ik maar wat ik proberen kan. Een beetje mijn eigen dokter zijn. Maar toch is dit niet fijn. Je eigen leven zo in handen hebben. Zonder dat iemand je daarbij helpt. Zonder dat je daar hulp bij krijgt. Je kent je eigen lichaam het beste, maar schijnbaar ken ik het niet goed genoeg om mezelf te kunnen helpen.

Heb ik de laatste dagen toch nog wel wat leuke dingen gedaan. Lekker aan het water gelegen. Wezen shoppen!!!!!!! Met mijn lieve mama, en met Justin en Aukje. (Lang geleden, is het lang geleden .... =D =P) (Ik denk dat ik nu ongeveer wel mijn hele garderobe heb voor Malgrat. =D) Terrasje gepikt, met regen toe. Overheerlijke loempia's gegeten met zoete saus! En vandaag weer na lang, tijd doorgebracht met die waar ik ook heel goed mee heb moeten praten. Er zijn de laatste tijd heel wat dingen gebeurd, fijne dingen, dingen waar ik ook helemaal achterstond. Maar ik zie nu wel in, dat ik (deze) bepaalde dingen ook moet leren laten wil ik serieus keuzes gaan maken. Eigenlijk vind ik het heel moeilijk, en hij ook. Maar we moeten op 'n bepaald punt toch weten waar we staan en hoe. En ik voel me schuldig tegenover twee partijen. Omdat de 1 meer krijgt dan de ander, en ik juist die ander nu juist meer moet geven. Een kans o.a. En ik ben nou eenmaal niet zo ingesteld, dat ik zonder ook maar enig schuldgevoel ga snoepen van 2. AUKJE!!!!!

Maarrrrrr ook vandaag hebben we weer gelachen. Lol gehad. In een deuk gelegen om niks. En elkaar te vaak aangekeken en zonder ook maar iets in de lach te schieten. Samen weer eens gegaan naar dat wat hij werk noemt (=D). En we hebben, aldanwel samen met Justin, mijn liefste Tina, Flav, Tiz, en Dees, een cola en een tosti gepakt op wat ik al eerder schreef, op mijn TROTS!

Aankomend weekend Footloose, zondag mijn beste fliendinnetje jarig, en maandag de Musical Awards. Dat word weer keuzes maken!!!!!!!!!!

Dikke kus!

Surprise.... surprise.... surprise....(!!!!!!!!!!!)

Goh, soms zijn er dingen die je gewoon echt totaal niet verwacht. Minder leuke dingen, die plots op je pad komen, maar ook hele leuke dingen. Zoals bijvoorbeeld een vakantie, waar ik gisteren al over vertelde. Maar vandaag was er weer zo iets.

Al dagen lig ik op bed, ik heb eigenlijk niet zo'n behoefte aan visite, gewoonweg omdat ik eigenlijk de gehele tijd op bed lig, ik slaap, of ik lees wat, soms kijk ik even op de computer. Praten is vermoeiend, en voor velen vind ik het ook zo sneu als ze dan zoveel uur moeten rijden, ze dan ook maar een uurtje kunnen blijven omdat het dan al genoeg is voor me. Maar eigenlijk doe ik het ook wel voor mezelf, gewoon omdat ik na zoveel maanden (lees: 8) eindelijk weer eens echt aanwezig wil zijn in de vriendenkring en niet alleen maar ziek, ziek en nog eens ziek wezen. Zo heb ik mijn liefste vriendinnetjes al 2 keer afgezegd, en al voel ik me dan lullig, ik neem me toch telkens weer voor dat wanneer het weer beter gaat ze ook alle tijd en mij helemaal 100% krijgen!!!!! Ik ben iedereen ook dankbaar voor die die dit accepteren en begrijpen.

Maar vandaag bleek ik het dus toch niet helemaal voor het zeggen te hebben..... Mijn vriend Justin, is er 1 van vele verrassingen. Ik weet nooit wanneer hij weer eens vanuit het buitenland besluit een bezoekje aan mij te brengen. Iets afspreken dat gaat niet, want zijn werkschema is nogal onzeker, dus dan word het voor mij meestal maar gewoon afwachten. En dan krijgt hij het toch telkens weer voor elkaar om totaal onverwachts, in het niets, als ik het echt gewoon echt niet verwacht, voor mijn deur te staan. Zoals vandaag! Kijk en dan zeg je natuurlijk niet van: ''Goh eh lieverd, ja sorry maar ik heb er nu even geen behoefte aan dat je langskomt want ik voel me he-le-maal niet lekker,". Nee dan laat je hem gewoon binnen, na een zoveelste : "Neeee hoe kan dat nou?????" En dan praat je toch zo wee uren verder... Tot.... ja tot uiteindelijk die deurbel weer gaat. En je eigenlijk niet open wil doen. Niet nog meer bezoek, of toch niet weer de gemeente (?????). Maar goed dan na de zoveelste keer de bel, en al chagrijnig omdat je weet dat het zo toch wel weer erg veel word, kijk je nog geen minuut later in het gezicht van iemand die je ook weer totaaaaaaal niet had verwacht; mijn liefste, beste vriendje Geert! Naja, en om ons maar weer de tijd te geven om bij te kletsen, en zodat het toch niet teveel zou worden, vertrok mijn andere, sweet American friend, weer richting daar waar hij neem ik aan nog wel even zit. Met Geert was het ehm nou ja, het was zoals veelal bij ons is, eerst wat emotioneel, en daarna lol, lol en nog eens lol. En dit was toch ook wel fijn, ondanks dat je eigenlijk helemaal niet lekker bent. Overigens was zijn bezoekje ook vooral heel erg te danken aan een nieuwtje waarvan hij wilde dat ik toch zeer zeker 1 van de eerste was die het zou weten, aangezien ik er zelf ook al regelmatig mee te maken heb gekregen. En ook dit was een verrassing voor me! Al bij al, een kort maar zeer zeker hartstikke leuk uurtje gehad samen. Ik mis onze vrijdagen ook wel hoor, jeutje...

En daarna, jahaaaa daarna, heb ik samen met Mama al wat eerste kleertjes gekocht voor Spanje. Hoe voorbarig al!?!?

Moet je zien..... allemaal uit onverwachte hoek, zulke verrassingen wil ik nog wel meer, dat is echt wel even wat anders, dan anders de afgelopen week weer.

Jeuj!

-X-
Christel

Time after time

2 maanden nu... 2 maanden zijn we al zonder elkaar, maar eigenlijk ook niet helemaal. Over wie ik het heb? Over een nog steeds 1 van de belangrijkste personen in mijn leven, mijn maatje, mijn levenspartner, maar nu mag ik hem ook mijn ex noemen, en dat vind ik nog steeds vreemd, want zo voelt het gewoon helemaal niet. Al zolang vervulden we elkaar behoeftes, waren we bij elkaar ook als het eigenlijk niet ging, brachten we de zomeravonden door in het Vondelpark, en lieten we die plek onze "place to be" worden. Daar voelden we ons vrij, ook door de drukte heen op zomerse tijdstippen, daar konden we zijn wie we waren en vertelden we elkaar dingen waar we normaal niet aan toe kwamen. Maar vanaf september, na die o zo onzekere tijd, na een flinke diepgang in mijn Cf, werd het voor mij steeds moeilijker om me zo te blijven geven als op diezelfde dagen in het Vondelpark. Ik sloot me van bijna iedereen af, en daar werd hij er 1 van. Zonder dat ik het wilde eigenlijk. Maar ik had zoveel om over na te denken en te piekeren dat ik niet meer de tijd voor hem leek te hebben. En dat terwijl hij bijna elke dag, elk uur bij me was, me steunde, me vasthield, was ik er nooit echt helemaal bij. Ik vond het moeilijk, ik was bang voor mijn eigen leven en lichaam, voor wat er nog allemaal meer ging en kon gaan gebeuren. Tot ik datzelfde cirkeltje zo zat was, en ik uiteindelijk van mezelf uit van hem was vervreemd, en ik besloot dat cirkeltje eerst alleen te willen gaan doorbreken, voordat ik me ook echt weer 100% kon geven, aan hem, in zoiezo een relatie. En nu, 2 maanden later, gaat het weer tussen ons zoals het tot een jaar geleden ook ging. Tijdens die geweldige zomer waar we ons hoogtepunt beleefde vorig jaar, maar waar in 1 keer een abrupt einde aankwam. Maar toch kan ik me nog niet geven zoals ik me toen tot die tijd gaf. Ik ben bang dat op het spel te zetten met wat er nu weer is. Ik geniet nu van elk moment samen, en we hebben het leuk, ik voel me weer dat ik durf te praten, maar er zitten nog teveel maar's aan, en eentje daarvan, tsja... wat zal ik daarover zeggen....... ik weet het niet, en dat doe ik dan ook maar niet. Laat ik zo zeggen, het mindere komt nooit alleen, maar liefde ook niet!

Om het over het mindere te hebben... Ik kan er gewoonweg niet aan uit dat je zo in je rug kan worden gestoken door daar waar je eigenlijk al je vertrouwen, en ook min of meer je leven neerlegt. Dat je al zolang ziek rondloopt, dat je je soms wel wat beter voelt maar al 8 maanden niet meer hebt kunnen zeggen: Goh, ja het gaat wel lekker eigenlijk! Dat je uiteindelijk tot een punt komt dat er word gezegd dat er op het moment niet meer veel voor je kan worden gedaan. Maar dat je zelf, ondanks de ansgtige momenten zonder lucht die steeds frequenter worden, het gevoel hebt dat er WEL meer inzit. Je voelt je dan zo machteloos. Je wilt zo graag weer eens echt leven, en het is niet makkelijk te accepteren dat dat er misschien wel niet meer inzit. En ik Christel, die altijd wel ergens haar levensvreugde vandaan haal(de)t, die zo graag onder vrienden de beest uithangt, wiens passie muziek is en zo uitkeek naar de zomer en haar festivals, voelt zich absoluut niet zichzelf zonder al deze dingen. En nu heb ik dus een besluit gemaakt..... een besluit tot een second opinion, een besluit wat me klamme handjes laat krijgen, omdat ik altijd zo gebouwd op het veilige vertrouwde, ineens een stap maak richting verandering! En daar ben ik dus ook wel bang voor, voor die verandering. Maar ik zie ook wel in, dat ik zo gewoon zo blijf, (of erger) zonder dat er iets gebeurt. En ik wil zo graag de angst over mijn eigen lichaam zo graag een beetje kwijt. Ik hoop dus dat die verandering wel verandering mag gaan brengen, maar wel positief.

Mooi nieuws vandaag gekregen is dat we naast dat we als gezin in April naar Renesse zijn geweest we nu eind Juni naar Malgrat- Spanje hopen te kunnen gaan, als verrassing na een zolange moeilijke tijd, en nog steeds. Ik ben voorzichtig in te hopen dat het allemaal door kan gaan, maar van binnen spring ik op en neer, en op en neer! Ik mis wel 3 Juli, het concert van Jim, daar waar ik graag naartoe was gegaan. Ik heb de afgelopen twee weken lekker van hem kunnen genieten, en zijn album heeft me de afgelopen week waarin ik door een flinke kou (denk ik) zo goed als afwezig ben geweest, er toch maar weer een beetje doorheen gehaald. Ik weet niet helemaal zeker of ik het mee had kunnen maken, waarschijnlijk was het toch teveel geweest, maar ik zal er absoluut wel veel aan denken, mocht ik in het warme, lekkere Spanje zitten! Lijkt me zo heerlijk om er weer terug te komen, na er vanaf mijn 17e elk jaar te zijn geweest, tot 2 jaar geleden.

Tot zover mijn eerste blog!!!!!!!!!!!!!!!!! Ga ik nu even verder met vernevelen =)

Dikke kus,

Christel