Keuze(s)

(Sommige namen zijn Fictief)

Gisteren is me tot mijn grote verbazing iets overkomen. Ik had een aantal afspraken staan bij mijn desbetreffende ziekenhuis. Maar nadat er nog steeds geen reactie plaats had gevonden op mijn laatste roep voor hulp zo'n 3 en een halve week geleden, had ik eigenlijk niet zo de behoefte om me een hele morgen vast te zetten daar waar ik zo met een knoop in mijn maag van zit alleen al als ik eraan denk. Dus zei ik mijn afspraken af. Wel nu... gistermiddag, met mama ons wekelijkse shop/cappucino en sauzijzedagje, kreeg ik een telefoontje, onbekend en even later werd ook mijn voicemail ingesproken. Ik had al zo'n vaag gevoel. En inderdaad, het was Dr Kreijt. Dat ze zag dat ik niet op mijn afspraak was en dat ze zich zorgen maakte met wat er dan aan de hand was en hoe het eigenlijk met mij ging. Na het luisteren van deze voicemail liet ik 'n steek van sarcasme vallen en lachte hierbij. Wanneer ik 3 uur later bij thuiskomst een telefoontje van mijn moeder kreeg met de mededeling dat diezelfde dokter ook al naar mijn ouderlijk huis had gebeld, maakte mijn ontzetting nog meer plaats voor sarcasme. Haar directe reden was namelijk: 'Een kou/griep bij Cf'ers is niet zoals bij gezonde mensen. We moeten extra alert zijn, en daarom heb ik graag dat ze vandaag nog langs komt,,. Niet veel later wilde ze de huisarts in gaan schakelen om meteen langs te komen bij mij thuis. Mijn broek zakte hier zo flink vanaf, dat ik uiteindelijk kwaad heb opgehangen van mijn moeder, en mijn tranen de vrije loop liet. Wat dacht ze wel niet nu ineens????? Na al die hulpkreten, na wekenlang die spanning in mijn lijf omdat ik nauwelijks lucht had, omdat mijn long zo'n pijn deed, dat ik bang was en het niet vertrouwde, na eigen dokter te zijn gaan spelen. Na die flinke kou drie weken geleden die te lang duurde en waar ik zo ziek van ben geweest.... DAAR reageerde ze niet op. Met opmerkingen als, he wat vervelend nou, en mail me als het erger word dan wil ik je spreken, en dat vervolgens elke dag te doen om vervolgens niet meer de energie te hebben om ook nog maar een keer te bellen omdat ze je gewoon laat zonder iets. Ik ben zo gekwetst, zo ontzettend, en het allerergste is gewoonweg dat ik weet dat ik waarschijnlijk toch die kant op moet, omdat ik over twee weken op vakantie ga en het gewoonweg niet goed gaat. En ik kan verder nergens terecht. Niet in Utrecht, waar de Second Opinion ook veel te lang duurt naar mijn gevoel, en het mag juist helemaal niet meer zo lang duren, ik heb niet meer alle tijd, ik wacht al zolang. En het is nou eenmaal zo, ik heb Cf het gaat niet oke, maar ik tob en ik tob door en niemand als ikzelf die mij helpt. Nog steeds zijn we aan het afwachten en afwachten en afwachten en we hebben verder helemaal niemand die zoveel proffesionaliteit heeft in datgene wat ik heb, waar ik nu terecht kan, of terecht wil. Op dit moment weet ik het dan ook echt niet meer, en ik voel me zo machteloos. En met de dag bestijgt er meer schrik op eventuele escalaties. Ik overdenk nu al mijn opties, en dit zijn er gewoon te weinig.

Dus als ik voor mijn gezondheid wil kiezen, moet ik waarschijnlijk toch voor datgene gaan waar ik eigenlijk niet voor wil kiezen. Maar wel moet, voordat er zodadelijk niets meer te kiezen valt.