Time after time

2 maanden nu... 2 maanden zijn we al zonder elkaar, maar eigenlijk ook niet helemaal. Over wie ik het heb? Over een nog steeds 1 van de belangrijkste personen in mijn leven, mijn maatje, mijn levenspartner, maar nu mag ik hem ook mijn ex noemen, en dat vind ik nog steeds vreemd, want zo voelt het gewoon helemaal niet. Al zolang vervulden we elkaar behoeftes, waren we bij elkaar ook als het eigenlijk niet ging, brachten we de zomeravonden door in het Vondelpark, en lieten we die plek onze "place to be" worden. Daar voelden we ons vrij, ook door de drukte heen op zomerse tijdstippen, daar konden we zijn wie we waren en vertelden we elkaar dingen waar we normaal niet aan toe kwamen. Maar vanaf september, na die o zo onzekere tijd, na een flinke diepgang in mijn Cf, werd het voor mij steeds moeilijker om me zo te blijven geven als op diezelfde dagen in het Vondelpark. Ik sloot me van bijna iedereen af, en daar werd hij er 1 van. Zonder dat ik het wilde eigenlijk. Maar ik had zoveel om over na te denken en te piekeren dat ik niet meer de tijd voor hem leek te hebben. En dat terwijl hij bijna elke dag, elk uur bij me was, me steunde, me vasthield, was ik er nooit echt helemaal bij. Ik vond het moeilijk, ik was bang voor mijn eigen leven en lichaam, voor wat er nog allemaal meer ging en kon gaan gebeuren. Tot ik datzelfde cirkeltje zo zat was, en ik uiteindelijk van mezelf uit van hem was vervreemd, en ik besloot dat cirkeltje eerst alleen te willen gaan doorbreken, voordat ik me ook echt weer 100% kon geven, aan hem, in zoiezo een relatie. En nu, 2 maanden later, gaat het weer tussen ons zoals het tot een jaar geleden ook ging. Tijdens die geweldige zomer waar we ons hoogtepunt beleefde vorig jaar, maar waar in 1 keer een abrupt einde aankwam. Maar toch kan ik me nog niet geven zoals ik me toen tot die tijd gaf. Ik ben bang dat op het spel te zetten met wat er nu weer is. Ik geniet nu van elk moment samen, en we hebben het leuk, ik voel me weer dat ik durf te praten, maar er zitten nog teveel maar's aan, en eentje daarvan, tsja... wat zal ik daarover zeggen....... ik weet het niet, en dat doe ik dan ook maar niet. Laat ik zo zeggen, het mindere komt nooit alleen, maar liefde ook niet!

Om het over het mindere te hebben... Ik kan er gewoonweg niet aan uit dat je zo in je rug kan worden gestoken door daar waar je eigenlijk al je vertrouwen, en ook min of meer je leven neerlegt. Dat je al zolang ziek rondloopt, dat je je soms wel wat beter voelt maar al 8 maanden niet meer hebt kunnen zeggen: Goh, ja het gaat wel lekker eigenlijk! Dat je uiteindelijk tot een punt komt dat er word gezegd dat er op het moment niet meer veel voor je kan worden gedaan. Maar dat je zelf, ondanks de ansgtige momenten zonder lucht die steeds frequenter worden, het gevoel hebt dat er WEL meer inzit. Je voelt je dan zo machteloos. Je wilt zo graag weer eens echt leven, en het is niet makkelijk te accepteren dat dat er misschien wel niet meer inzit. En ik Christel, die altijd wel ergens haar levensvreugde vandaan haal(de)t, die zo graag onder vrienden de beest uithangt, wiens passie muziek is en zo uitkeek naar de zomer en haar festivals, voelt zich absoluut niet zichzelf zonder al deze dingen. En nu heb ik dus een besluit gemaakt..... een besluit tot een second opinion, een besluit wat me klamme handjes laat krijgen, omdat ik altijd zo gebouwd op het veilige vertrouwde, ineens een stap maak richting verandering! En daar ben ik dus ook wel bang voor, voor die verandering. Maar ik zie ook wel in, dat ik zo gewoon zo blijf, (of erger) zonder dat er iets gebeurt. En ik wil zo graag de angst over mijn eigen lichaam zo graag een beetje kwijt. Ik hoop dus dat die verandering wel verandering mag gaan brengen, maar wel positief.

Mooi nieuws vandaag gekregen is dat we naast dat we als gezin in April naar Renesse zijn geweest we nu eind Juni naar Malgrat- Spanje hopen te kunnen gaan, als verrassing na een zolange moeilijke tijd, en nog steeds. Ik ben voorzichtig in te hopen dat het allemaal door kan gaan, maar van binnen spring ik op en neer, en op en neer! Ik mis wel 3 Juli, het concert van Jim, daar waar ik graag naartoe was gegaan. Ik heb de afgelopen twee weken lekker van hem kunnen genieten, en zijn album heeft me de afgelopen week waarin ik door een flinke kou (denk ik) zo goed als afwezig ben geweest, er toch maar weer een beetje doorheen gehaald. Ik weet niet helemaal zeker of ik het mee had kunnen maken, waarschijnlijk was het toch teveel geweest, maar ik zal er absoluut wel veel aan denken, mocht ik in het warme, lekkere Spanje zitten! Lijkt me zo heerlijk om er weer terug te komen, na er vanaf mijn 17e elk jaar te zijn geweest, tot 2 jaar geleden.

Tot zover mijn eerste blog!!!!!!!!!!!!!!!!! Ga ik nu even verder met vernevelen =)

Dikke kus,

Christel